Si Konstantin Georgievich Paustovsky (1892 - 1968) ay naging isang klasikong panitikan ng Russia sa kanyang buhay. Ang kanyang mga gawa ay isinama sa kurikulum ng panitikan ng paaralan bilang mga halimbawa ng landscape prose. Ang mga nobela, novellas, at maikling kwento ni Paustovsky ay nagtamasa ng napakalawak na kasikatan sa Unyong Sobyet at isinalin sa maraming mga banyagang wika. Mahigit isang dosenang mga akda ng manunulat ang na-publish sa Pransya lamang. Noong 1963, ayon sa isang botohan ng isa sa mga pahayagan, kinilala si K. Paustovsky bilang pinakatanyag na manunulat ng USSR.
Ang Henerasyon na si Paustovsky ay nakapasa sa pinakamahirap na likas na pagpipilian. Sa tatlong rebolusyon at dalawang giyera, tanging ang pinakamalakas at pinakamalakas lamang ang makakaligtas. Sa kanyang autobiograpical Tale of Life, ang manunulat, na animo, kaswal at kahit na may isang uri ng kalungkutan, ay nagsusulat tungkol sa pagpatay, gutom at mga paghihirap sa tahanan. Dalawang pahina lamang ang inilaan niya sa kanyang tangkang pagpapatupad sa Kiev. Nasa mga ganoong kundisyon, tila, walang oras para sa mga lyrics at natural na kagandahan.
Gayunpaman, nakita at pinahahalagahan ni Paustovsky ang kagandahan ng kalikasan mula pagkabata. At naging pamilyar na sa Gitnang Russia, siya ay napakabit sa kanyang kaluluwa. Mayroong sapat na mga masters ng landscape sa kasaysayan ng panitikan ng Russia, ngunit para sa marami sa kanila ang tanawin ay isang paraan lamang upang lumikha ng tamang kalagayan sa mambabasa. Ang mga tanawin ng Paustovsky ay malaya, sa kanila likas na pamumuhay ang sariling buhay.
Sa talambuhay ni K.G. Paustovsky mayroon lamang, ngunit napakalaking kalabuan - ang kawalan ng mga parangal. Ang manunulat ay kusang-loob na nai-publish, iginawad sa kanya ang Order of Lenin, ngunit si Paustovsky ay hindi iginawad alinman sa mga premyong Lenin, Stalin, o Estado. Mahirap ipaliwanag ito sa pamamagitan ng pag-uusig sa ideolohiya - ang mga manunulat ay nanirahan sa malapit, pinilit na isalin upang kumita ng kahit isang piraso ng tinapay. Ang talento at kasikatan ni Paustovsky ay kinikilala ng lahat. Marahil ito ay dahil sa pambihirang kagandahang asal ng manunulat. Ang Writers 'Union ay isang cesspool pa rin. Kinakailangan na mag-intriga, upang sumali sa ilang mga pangkat, umupo sa isang tao, upang mapuri ang isang tao, na kung saan ay hindi katanggap-tanggap para kay Konstantin Georgievich. Gayunpaman, hindi siya nagpahayag ng anumang panghihinayang. Sa totoong bokasyon ng isang manunulat, isinulat ni Paustovsky, "walang alinmang maling pathos, o magarbong kamalayan sa manunulat ng kanyang eksklusibong papel".
Hinalikan ni Marlene Dietrich ang mga kamay ng kanyang paboritong manunulat
1. Si K. Paustovsky ay isinilang sa isang pamilya ng mga estadistika ng riles sa Moscow. Nang ang batang lalaki ay 6 na taong gulang, ang pamilya ay lumipat sa Kiev. Pagkatapos, sa kanyang sarili, naglakbay si Paustovsky ng halos buong timog ng pagkatapos ng Russia: Odessa, Batumi, Bryansk, Taganrog, Yuzovka, Sukhumi, Tbilisi, Yerevan, Baku at bumisita pa sa Persia.
Ang Moscow sa pagtatapos ng ika-19 na siglo
2. Noong 1923 Si Paustovsky sa wakas ay nanirahan sa Moscow - Si Ruvim Fraerman, na nakilala nila sa Batumi, ay nakakuha ng trabaho bilang isang editor sa ROSTA (Russian Telegraph Agency, ang hinalinhan ng TASS), at nagbigay ng isang salita para sa kanyang kaibigan. Ang isang-kilos na nakakatawang dula na "Isang Araw sa Paglaki", na isinulat habang nagtatrabaho bilang isang editor, ay malamang na pasinaya ni Paustovsky sa drama.
Si Ruben Fraerman ay hindi lamang nagsulat ng "Wild Dog Dingo", ngunit dinala din si Paustovsky sa Moscow
3. Si Paustovsky ay mayroong dalawang kapatid na lalaki, na namatay sa parehong araw sa harap ng Unang Digmaang Pandaigdig, at isang kapatid na babae. Si Paustovsky mismo ay bumisita din sa harap - nagsilbi siya bilang isang maayos, ngunit pagkamatay ng kanyang mga kapatid ay na-demobilize siya.
4. Noong 1906, naghiwalay ang pamilya Paustovsky. Nakipag-away si Itay sa kanyang mga nakatataas, nag-utang at tumakas. Ang pamilya ay nabuhay sa pamamagitan ng pagbebenta ng mga bagay, ngunit pagkatapos ay ang mapagkukunan ng kita na ito ay natuyo din - ang pag-aari ay inilarawan para sa mga utang. Palihim na binigyan ng ama ang kanyang anak ng isang liham kung saan hinihimok niya siya na maging malakas at huwag subukang unawain kung ano ang hindi pa niya maintindihan.
5. Ang unang nai-akdang akda ni Paustovsky ay isang kuwentong nai-publish sa magasing Kiev na "Knight".
6. Nang si Kostya Paustovsky ay nasa huling klase ng gymnasium sa Kiev, siya ay 100 taong gulang lamang. Sa pagkakataong ito, binisita ni Nicholas II ang gymnasium. Nakipagkamay siya kay Konstantin, na nakatayo sa kaliwang bahagi ng pormasyon, at tinanong ang kanyang pangalan. Si Paustovsky ay naroroon din sa teatro nang gabing iyon, nang patayin si Stolypin doon sa harap ng mga mata ni Nikolai.
7. Ang mga independiyenteng kita ni Paustovsky ay nagsimula sa mga aral na ibinigay niya bilang isang mag-aaral sa high school. Nagtrabaho rin siya bilang isang konduktor at drayber ng tram, tagahanap ng shell, katulong ng mangingisda, proofreader, at, syempre, isang mamamahayag.
8. Noong Oktubre 1917, ang 25-taong-gulang na si Paustovsky ay nasa Moscow. Sa labanan, siya at ang iba pang mga residente ng kanyang bahay sa sentro ng lungsod ay nakaupo sa silid ng janitor. Nang makarating si Konstantin sa kanyang apartment para sa mga breadcrumb, kinuha siya ng mga rebolusyonaryong manggagawa. Ang kumander lamang nila, na nakakita kay Paustovsky sa bahay noong araw, ang nagligtas sa binata mula sa pagbaril.
9. Ang unang tagapagturo at tagapayo sa panitikan kay Paustovsky ay si Isaac Babel. Mula sa kanya natutunan ni Paustovsky na walang awa na "pisilin" ang mga hindi kinakailangang salita mula sa teksto. Sumulat kaagad si Babel sa maikling salita, na parang may isang palakol, pinutol ang mga parirala, at pagkatapos ay nagdurusa ng mahabang panahon, tinanggal ang mga hindi kinakailangang bagay. Si Paustovsky, kasama ang kanyang tula, ay pinadali ang pagpapaikli ng mga teksto.
Si Isaac Babel ay tinawag na madamot na kabalyero ng panitikan para sa kanyang pagkagumon sa pagiging maikli
10. Ang unang koleksyon ng mga kwento ng manunulat na "Paparating na Barko" ay nai-publish noong 1928. Ang unang nobelang "Shining Clouds" - noong 1929. Sa kabuuan, dose-dosenang mga akda ang nai-publish ni K. Paustovsky. Ang kumpletong mga gawa ay nai-publish sa 9 dami.
11. Si Paustovsky ay isang masigasig na mahilig sa pangingisda at isang mahusay na tagapag-ugnay ng pangingisda at lahat ng nauugnay dito. Siya ay itinuturing na unang mangingisda sa mga manunulat, at kinilala siya ng mga mangingisda bilang pangalawang manunulat sa mga mangingisda pagkatapos ni Sergei Aksakov. Sa sandaling si Konstantin Georgievich ay gumala sa paligid ng Meschera gamit ang isang pamingwit nang mahabang panahon - hindi siya kumagat kahit saan, kahit saan, ayon sa lahat ng mga palatandaan, mayroong mga isda. Bigla, natuklasan ng manunulat na dose-dosenang mga mangingisda ang nakaupo sa paligid ng isa sa maliit na lawa. Hindi nais ni Paustovsky na makagambala sa proseso, ngunit pagkatapos ay hindi siya makatiis at sinabi na maaaring walang isda sa lawa na ito. Tinawanan siya - na dapat mayroong mga isda dito, isinulat niya
Si Paustovsky mismo
12. Si K. Paustovsky ay nagsulat lamang sa pamamagitan ng kamay. Bukod dito, ginawa niya ito hindi dahil sa dating ugali, ngunit dahil isinasaalang-alang niya ang pagkamalikhain na maging isang matalik na bagay, at ang makina para sa kanya ay tulad ng isang saksi o tagapamagitan. Nai-print muli ng mga kalihim ang mga manuskrito. Sa parehong oras, si Paustovsky ay sumulat nang napakabilis - isang solidong dami ng kuwentong "Colchis" ay nakasulat sa isang buwan lamang. Nang tanungin sa editoryal na tanggapan kung gaano katagal nagtrabaho ang manunulat, ang panahon na ito ay tila hindi siya marangal, at sumagot siya na nagtrabaho siya ng limang buwan.
13. Sa Literary Institute, kaagad pagkatapos ng giyera, ginanap ang mga seminar ni Paustovsky - nagrekrut siya ng isang pangkat ng mga sundalong nasa harap kahapon o yaong mga nasa trabaho. Isang buong kalawakan ng mga bantog na manunulat ang lumitaw mula sa pangkat na ito: Yuri Trifonov, Vladimir Tendryakov, Yuri Bondarev, Grigory Baklanov, atbp. atbp. Ayon sa mga naalala ng mga mag-aaral, si Konstantin Georgievich ay isang perpektong moderator. Nang ang mga kabataan ay nagsimulang marahas na talakayin ang mga gawa ng kanilang mga kasama, hindi niya ginambala ang talakayan, kahit na naging masyadong matalim ang pagpuna. Ngunit sa sandaling ang may-akda o ang kanyang mga kasamahan na pumupuna sa kanya ay naging personal, ang talakayan ay walang awa na nagambala, at ang may sala ay madaling iwan ang madla.
14. Ang manunulat ay labis na mahilig sa kaayusan sa lahat ng mga pagpapakita nito. Siya ay laging bihis nang maayos, kung minsan ay may isang tiyak na chic. Ang perpektong kaayusan ay palaging naghahari kapwa sa kanyang lugar ng trabaho at sa kanyang tahanan. Ang isa sa mga kakilala ni Paustovsky ay napunta sa kanyang bagong apartment sa isang bahay sa tanggapan ng Kotelnicheskaya sa araw ng paglipat. Ang mga kasangkapan sa bahay ay nakaayos na, ngunit isang malaking tumpok ng mga papel ang nakalatag sa gitna ng isa sa mga silid. Kinabukasan mismo, may mga espesyal na kabinet sa silid, at lahat ng mga papel ay pinaghiwalay at pinagsunod-sunod. Kahit na sa mga huling taon ng kanyang buhay, nang si Konstantin Georgievich ay may malubhang karamdaman, palagi siyang lumalabas sa mga taong malinis.
15. Basahin ni K. Paustovsky nang malakas ang lahat ng kanyang mga gawa, higit sa lahat sa kanyang sarili o sa mga miyembro ng pamilya. Bukod dito, binasa niya ang halos walang pasubali nang walang anumang ekspresyon, sa halip ay ligtas at walang pagbabago ang tono, kahit na bumabagal sa mga pangunahing lugar. Alinsunod dito, hindi niya nagustuhan ang pagbabasa ng kanyang mga akda ng mga artista sa radyo. At hindi manindigan ng manunulat ang tinataas na boses ng mga artista.
16. Si Paustovsky ay isang mahusay na tagapagsalita. Marami sa mga kakilala na nakinig sa kanyang mga kwento ay pinagsisisihan na hindi isinulat ang mga ito. Inaasahan nila na ang Konstantin Georgievich ay malapit nang mai-publish ang mga ito sa naka-print. Ang ilan sa mga kwentong ito (hindi kailanman binigyang diin ni Paustovsky ang kanilang katotohanan) ay talagang lumitaw sa mga akda ng manunulat. Gayunpaman, ang karamihan sa gawaing pasalita ni Konstantin Georgievich ay hindi mawala na nawala.
17. Hindi itinago ng manunulat ang kanyang mga manuskrito, lalo na ang mga una. Kapag ang isa sa mga tagahanga na nauugnay sa nakaplanong paglathala ng susunod na koleksyon ay nakuha ang isang manuskrito ng isa sa mga kwento sa gymnasium, maingat na binasa ulit ni Paustovsky ang kanyang gawa at tumanggi na isama ito sa koleksyon. Tila napakahina sa kanya ng kwento.
18. Matapos ang isang insidente sa madaling araw ng kanyang karera, hindi pa nakikipagtulungan si Paustovsky sa mga gumagawa ng pelikula. Nang napagpasyahan na i-film ang "Kara-Bugaz", ang distansiya ng kuwento ng kuwento ay ginawa ng mga tagagawa ng pelikula sa kanilang pagsingit na kinilabutan ang may-akda. Sa kasamaang palad, dahil sa ilang mga problema, ang pelikula ay hindi kailanman nakapunta sa mga screen. Simula noon, si Paustovsky ay kategoryang tumanggi na iakma ang mga pelikula sa kanyang mga likha.
19. Ang mga tagagawa ng pelikula, gayunpaman, ay hindi nagdamdam kay Paustovsky, at kasama sa mga ito ay nasiyahan siya ng labis na paggalang. Nang sa huling bahagi ng 1930 sina Paustovsky at Lev Kassil ay nalaman ang kalagayan ni Arkady Gaidar, nagpasya silang tulungan siya. Sa oras na iyon si Gaidar ay hindi pa nakatanggap ng mga royalties para sa kanyang mga libro. Ang tanging paraan upang mabilis at seryosong mapagbuti ang sitwasyong pampinansyal ng manunulat ay ang pagkuha ng pelikula sa kanyang gawa. Tumugon ang Direktor Alexander Razumny sa sigaw nina Paustovsky at Kassil. Inorder niya si Gaidar ng isang script at pinangunahan ang pelikulang "Timur at Kanyang Koponan". Nakatanggap si Gaidar ng pera bilang isang tagasulat, at pagkatapos ay nagsulat din ng isang nobela na may parehong pangalan, na sa wakas ay nalutas ang kanyang mga problemang materyal.
Pangingisda kasama si A. Gaidar
20. Ang ugnayan ni Paustovsky sa teatro ay hindi kasing tindi ng sa sinehan, ngunit mahirap ding tawagan silang perpekto. Si Konstantin Georgievich ay sumulat ng isang dula tungkol sa Pushkin (Our Contemporary) na iniutos ng Maly Theatre noong 1948 sa halip na mabilis. Sa teatro, ito ay isang tagumpay, ngunit hindi nasisiyahan si Paustovsky sa katotohanang sinubukan ng direktor na gawing mas pabago-bago ang produksyon sa kapinsalaan ng malalim na paglalarawan ng mga tauhan.
21. Ang manunulat ay mayroong tatlong asawa. Sa una, si Catherine, nakilala niya sa isang tren ng ambulansya. Nag-asawa sila noong 1916, naghiwalay noong 1936, nang makilala ni Paustovsky si Valeria, na naging pangalawang asawa niya. Ang anak ni Paustovsky mula sa kanyang unang kasal, inialay ni Vadim ang kanyang buong buhay sa pagkolekta at pag-iimbak ng mga materyales tungkol sa kanyang ama, na kalaunan ay inilipat niya sa K. Paustovsky Museum Center. Ang kasal kay Valeria, na tumagal ng 14 na taon, ay walang anak. Ang pangatlong asawa ni Konstantin Georgievich ay ang bantog na artista na si Tatyana Arbuzova, na nag-aalaga ng manunulat hanggang sa kanyang kamatayan. Ang anak na lalaki mula sa kasal na ito, si Alexei, ay nabuhay lamang ng 26 taon, at ang anak na babae ni Arbuzova na si Galina ay nagtatrabaho bilang isang tagabantay ng Writer's House-Museum sa Tarusa.
Kasama si Catherine
Kasama si Tatiana Arbuzova
22. Si Konstantin Paustovsky ay namatay sa Moscow noong Hulyo 14, 1968 sa Moscow. Ang mga huling taon ng kanyang buhay ay napakahirap. Matagal na siyang nagdusa mula sa hika, na nasanay siya sa pakikipaglaban sa tulong ng mga homemade na semi-handicraft inhaler. Bukod dito, ang aking puso ay nagsimulang maging malikot - tatlong atake sa puso at isang pangkat ng mga hindi gaanong seryosong pag-atake. Gayunpaman, hanggang sa katapusan ng kanyang buhay, ang manunulat ay nanatili sa mga ranggo, na nagpatuloy sa kanyang propesyonal na aktibidad hangga't maaari.
23. Ang pag-ibig sa buong bansa para kay Paustovsky ay hindi ipinakita ng milyun-milyong mga kopya ng kanyang mga libro, hindi ang mga linya ng subscription kung saan ang mga tao ay nakatayo sa gabi (oo, ang mga ganoong linya ay hindi lumitaw kasama ang mga iPhone), at hindi mga parangal sa estado (dalawang Order ng Red Banner of Labor at ang Order of Lenin). Sa maliit na bayan ng Tarusa, kung saan nanirahan si Paustovsky sa loob ng maraming taon, sampu, kung hindi daan-daang libo ng mga tao ang dumating upang makita ang mahusay na manunulat sa kanyang huling paglalakbay.
24. Ang tinaguriang "demokratikong intelektibo" pagkamatay ni K. Paustovsky ay bumangon upang gawin siyang isang icon ng matunaw. Ayon sa katesismo ng mga sumunod na "matunaw", mula Pebrero 14, 1966 hanggang Hunyo 21, 1968, ang manunulat ay nakikibahagi lamang sa pag-sign ng iba't ibang mga uri ng petisyon, apela, patotoo at pagsusulat ng petisyon. Si Paustovsky, na dumusa ng tatlong atake sa puso, na nagdurusa sa matinding anyo ng hika sa huling dalawang taon ng kanyang buhay, ay nababahala tungkol sa apartment ni A. Solzhenitsyn sa Moscow - - Nag-sign si Paustovsky ng isang petisyon para sa naturang apartment. Bilang karagdagan, ang mahusay na mang-aawit ng likas na Ruso ay nagbigay ng isang positibong paglalarawan ng gawain ng A. Sinyavsky at Y. Daniel. Si Konstantin Georgievich ay nag-alala din tungkol sa posibleng rehabilitasyon ng Stalin (nilagdaan na "Letter 25"). Nag-aalala din siya tungkol sa pagpepreserba ng isang lugar para sa punong direktor ng Taganka Theatre na si Y. Lyubimov. Para sa lahat ng ito, ang gobyerno ng Sobyet ay hindi binigyan siya ng kanilang mga premyo at hinarangan ang parangal ng Nobel Prize. Ang lahat ng ito ay mukhang napaka lohikal, ngunit may isang tipikal na pagbaluktot ng mga katotohanan: Ang mga manunulat ng Poland ay hinirang si Paustovsky para sa Nobel Prize noong 1964, at ang mga premyo ng Soviet ay maaaring iginawad nang mas maaga. Ngunit para sa kanila ay tila may mas tusong mga kasamahan. Higit sa lahat, ang "pag-sign" na ito ay parang paggamit ng awtoridad ng isang taong may sakit na terminally - wala pa rin silang gagawa sa kanya, at sa Kanluran ang pirma ng manunulat ay may bigat.
25. Ang nomadic life ni K. Paustovsky ay nag-iwan ng marka sa pagpapatuloy ng kanyang memorya. Ang mga museo ng manunulat ay nagpapatakbo sa Moscow, Kiev, Crimea, Tarusa, Odessa at ang nayon ng Solotcha sa rehiyon ng Ryazan, kung saan nakatira rin si Paustovsky. Ang mga monumento sa manunulat ay itinayo sa Odessa at Tarusa. Noong 2017, ang ika-125 anibersaryo ng kapanganakan ni K. Paustovsky ay malawakang ipinagdiriwang, higit sa 100 mga kaganapan ang ginanap sa buong Russia.
Bahay-Museyo ng K. Paustovsky sa Tarusa
Monumento sa Odessa. Ang mga landas sa paglipad ng malikhaing pag-iisip ay totoong hindi matutukoy
